Vikiflandrio: personoj

2025-04-04 : Kompleta dosiero pri : Daems René

= Membro de Flandra Ligo en 1936-38
= Menciita kiel instruisto inter la mondmilitoj
= Havas diplomon de profesora kapableco
= Partoprenanto kongreso 1912
= Partoprenanto UK 1928

Datumoj
Pe_ID	00302
Titolo	S-ro
Nomo	Daems
Antaŭnomo	René
Edz(in)o
Adreso	Blauwkasteelstraat 79, Oostende.
Urbo
Lando
Pseŭdonimo
Naskiĝdato	1909-09-26
Naskiĝloko	Luik
Edziĝdato	j
Mortodato
Mortoloko
Profesio	Bediende (Ebes, Electrabel)
Funkcioj ĉe asocioj
Ret-adreso
Esperantisto ekde	1933
Verkoj de la persono
Fontoj	Artikolo De Zeewacht Artikolo Het Laatste Nieuws
Dosieroj	Biografieto verkita de la filino René Daems, 1980aj jaroj René Daems maldekstre ĉe piano; dato kaj orkestro nekonataj
Kongresaj foto(j)
Kongresaj filmo(j)
Ref. al Vikipedio
Diversaj informoj	Ankaŭ edzino estis membro en 1936. Transskribo de la biografio verkita de la filino (2024): Mijn vader, René Daems, werd geboren te Luik op 26-6-09 en maakte de 1e wereldoorlog mee als vluchteling van 5 jaar oud. te Amersfoort in Nederland. Na de oorlog terug in Luik kreeg zijn vader (die toen werkte aan de spoorweg) langs vrienden om een plaats in Oostende bij het vliegweZen. Mijn vader werd chef van het oude vliegveld in Stene. Met zijn 5 jaar jongere broer trok heel het gezin naar de kust en moest mijn vader naar het Atheneum les volgen in het Nederlands, hetgeen zeer moeilijk voor hem was. Hij volgde ook muziekschool en werd later muzikant in verschillende orkesten. Hij huwde mijn moeder in 1933 en ik werd geboren in 1937. Dan kwam de tweede wereldoorlog. Ik ben in het bezit van een foto van hem van het jaar 1938 waar hij al zijn esperanto-ster droeg. Als werkweigenaar bij de Duitsen werd hij de ganse oorlog te werk gesteld onder een andere naam. Hij werkte bij een aardappelboer in Brussel bij vrienden van zijn ouders waar hij met een kar vele kilo’s aardappelen moest leveren aan de Brusselse restaurants..Ondertussen verhuisden wij naar Gistel. Mijn moeder was bang dat Oostende als havenstad te veel gebombardeerd zou worden. Nu en dan kwam Papa terug naar huis om vers ondergoed en proviand te halen. Mijn moeder maakte veel pannekoeken, die hij dan meenam om ook aan zijn vrienden uit te delen. Als hij dan in Gistel was, leerde onze buurman Maurice de tuin te bewerken en groenten te kweken. Voor de oorlog is mijn vader door tussenkomst van zijn vriend Honoré Declerck Esperanto beginnen leren. In de tijd correspondeerde hij al met een Noor genoemd Gunnard en ook met een Engelsman. Overal waar hij ging, op al zijn vesten had hij de ster van Esperanto opf zijn revers gespeld, zelfs op zijn sterfbed heb ik hem zelf zijn speld opgespeld. Toen ik 12 jaar was, ging ik mee met hem de zondagmorgen in de Leopoldschool om esperantoles te volgen, hetgeen ik ongeveer 1 jaar volhield. Daarna haakte ik af door te veel werk op school. Hij kocht zakwoordenboekjes om de taal machtig te worden en had ze altijd bij zich en sprak iedereen aan of ze soms geen Esperanto wilden leren. Vroeger na de oorlog was er al een serieuze groep esperantisten in Oostende. In de jaren 90 verhuisde hij voorgoed naar Gistel om dichter bij z’n stukje land in de Moerestraat te zijn. Daar vond je hem dagelijks tot zeer hoge leeftijd en hij was wat fier op zijn prei - aardbeien - frambozen - pompoenen enz… Hij kwam nog naar Oostende om de lessen van Esperanto te volgen. Op z’n 89 jaar ging hij tegen zijn goesting naar het rusthuis “les étoiles” in de Koningstraat, waar hij nog enkele jaren verbleef. Hij was erg moeilijk op z’n gang doch z’n geest was nog perfect. Hij had z’n orgeltje meegenomen en speelde vaak voor de medebewoners op speciale gelegenheden zoals Kerst - Carnaval - Pasen enz… , altijd bracht hij ambiance. Hij kon een hoop Franse, Duitse en Engelse liedjes die hij allemaal van buiten speelde. Hij vertelde me dat hij was meegegaan naar een congres van esperantisten in Perpignan en dat ze in een immense grote zaal zaten. Toen de muzikanten (vader en zoon) wilden stoppen om wat te rusten zei hij hen: “Blijf maar weg zo lang je wilt ik zal wel wat spelen.” En dan begon de pret! Toen hij Duitse muziek speelde veerden al de Duitsers recht, idem voor de Engelse, de Nederlanders en Belgen. Ongelofelijk. Toen hij 90 jaar werd heb ik via “Vragen staat vrij” een oproep gedaan aan alle Esperantisten van België om hem een kaartje te schrijven, liefst in het Esperanto. De mensen reageerden massaal, zelfs van het buitenland kreeg hij kaartjes. De Conscienceschool met juf Els of kop zorgde hem een groot kaart door de kinderen zelf gedecoreerd. Prachtig!

Adaptita:  31-03-2021
© Dezajno/Retejestro AC
Privacy    Kontaktilo   Ensaluti   
		

Esperanto Vikiflandrio

2025-04-04 : Kompleta dosiero pri : Daems René